17 juli 2008, Langweer: tiende

(klik op de foto’s voor een vergroting) foto’s: Jan van der Werf

Wat een wedstrijd, of moet ik zeggen, wat een startprocedures. We beginnen normaal om twee uur met het tien-minuten-schot. Dan het vijf-minuten-schot en vervolgens toen we de starttijd naderde viel er een dubbel schot en een gele vlag, dus afbreken van de startprocedure. Ik kon me daarin wel vinden, want de startlijn lag er niet goed in en we zagen ook dat er een bui aankwam. Vervolgens na verloop van tijd de tweede startprocedure. Die verliep eerst gelijk, gewoon tien minuten, vijf minuten, en we gingen van start, en goed ook, alleen, helaas, na ongeveer 200 meter gezeild te hebben, zagen we dat er een rode bol in de kotter kwam. Dus een algeheel valse start. Maar met de nieuwe regels kunnen we bij de SKS wel weer sneller starten. Want na een valse start gaat bij het eerstvolgende signaal de rode bol weer naar beneden en één minuut later komt dan het vijf-minuten-schot. En dan hoort, vijf minuten later, het startschot te klinken. Maar o, o, o, wat een miskleun van de organisatie. Al op één minuut gaven ze het startsein. We gingen wel zeilen, maar we wisten dat dit niet kon en inderdaad, even later wapperde de gele vlag weer. Misschien dat ze zich op de kotter hebben vergist met de minuut tussen het neerhalen van de rode bol en het vijf-minuten-schot, maar het blijft een blunder. Uiteindelijk gingen we starten om tien voor vier. Grappig was wel dat het met de vertrouwde signalen gingen, die ook iedere donderdagavond op de Brekken klinken. Mogelijk waren de patronen van het startgeweer ook op.

(klik op de foto’s voor een vergroting) foto’s: Jan van der Werf

We kwamen niet super uit de start en passeerden als achtste om de hoogste ton. Toen een klein halvewinds rak en dan voor de wind weer naar de laagste ton bij de snelweg. Het leek wel een snelweg op het water, zo druk. We konden niet anders dan drie breed om de ton. En wat is het gevolg daarvan? Dat de achterste schepen wel strak om de ton kunnen achter ons drieën en meteen ook meer hoogte hebben dan wij. Toch lukte het ondanks dit om als zevende weer bij de hoogste ton aan te komen. In het kruisrak liep het dus wel goed. Maar in het kruisrak later zagen we dat het toch beter kan. Sneek lag naast ons en draaide iets onder ons. Maar de volgende keer toen we Sneek tegenkwamen, lag Sneek al ver voor ons, dus optimaal is het kennelijk nog niet. Maar toen wij bij de hoogste ton aankwamen, kwam Eernewoude er ook aan op bakboord. We konden er net niet voorlangs en draaiden daardoor iets omhoog, zodat Eernewoude de ton kon ronden. Maar wat deed Eernewoude? Hij rondde de ton niet, maar zeilde rechtdoor, daarbij ons door de wind te dwingen. Hierdoor creëerde hij wel een voorsprong op ons, maar hij liet zo’n gat vallen, dat de skûtsjes van Grou, Woudend, Joure en de Zuidwesthoek allemaal onder ons doorgingen. Toen we weer begonnen aan het voordewindse rak, lagen we dertiende. Wat een domme actie van Eernewoude, want zij waren ook achteruit gezeild. Zei hebben bijvoorbeeld Grou nooit meer in kunnen halen, en wij natuurlijk ook niet.

(klik op de foto’s voor een vergroting) foto’s: Jan van der Werf

We moesten opnieuw beginnen. Na het kruisrak lagen we alweer negende. Dus opnieuw kon je niet zeggen dat het skûtsje niet goed liep. Maar toen viel de wind weg en zeker op de plekken waar wij zeilden. Soms zagen we skûtsjes op 100 meter afstand schuin liggen, terwijl wij maar net genoeg wind hadden om te blijven zeilen. We hebben nog een goede aanval op Eernewoude gedaan voor de wind, maar we konden net niet boord aan boord komen, dus moesten we hem laten gaan en daarna verloren we de aansluiting. Met die vreemde windschiftingen kon Leeuwarden nog voor ons komen en zo eindigden we teleurstellend als tiende.

Morgen is een rustdag en zaterdag zullen we zien of Stavoren door gaat, want ze voorspellen harde wind. Maar ja, die voorspellingen kunnen nog wijzigen. We zullen zaterdag wel zien.

(klik op de foto’s voor een vergroting) foto’s: Jan van der Werf